Do bazy dawców zarejestrowałam się po śmierci Agaty Mróz. Któż nie pamięta jej heroicznej walki o życie. Jej śmierć poruszyła mnie do głębi, sama wtedy byłam już matką.
Jej się niestety nie udało ale zaczęło się więcej mówić o przeszczepieniach szpiku kostnego. I kiedy po 8 latach zadzwonił do mnie telefon, nie mogłam powstrzymać łez wzruszenia. Zgadzałam się na wszystko.
Potem badania, potwierdzenie zgodności, kolejne badania - jestem okazem zdrowia, hurra. Termin 2 tygodnie i upragniony dzień. Nie powiem - igieł bałam się zawsze mimo, że urodziłam trójkę dzieci ale uwierzcie nie myśli się o tym.
Na pobranie komórek macierzystych pojechałam razem z mężem, moja osobista pielęgniarka, która 2 razy dziennie podawała mi czynnik wzrostu ( nie obraź się - doceniam to bardzo). Potem w szpitalu bardzo miły personel przygotował nas do zabiegu i się zaczęło. Przez cały czas był ze mną mąż a z kolegą obok żona - pełen luksus. Niecałe 5 godzin i po wszystkim.
Oczywiście podziękowanie od lekarza i medal. Następnego dnia podziękowanie znowu z DKMS (bardzo mili są wszyscy pracownicy – dziękuję) i informacja do kogo powędrował mój szpik, znowu się popłakałam bo stało się to dla mnie takie namacalne. Kobieta z USA. Znowu ogarnęła mnie empatia, bo według mnie nie zrobiłam nic aż tak wielkiego ale dla rodziny to szansa na życie ich ukochanej córki, żony, matki a może babci.
Po niecałym miesiącu otrzymałam list od tej kobiety. To list pełen szczerych słów, słów wdzięczności za danie szansy na życie. Takie wydarzenie skłania człowieka do refleksji i na pewno zaczynamy bardziej szanować i doceniać własne zdrowie i życie. Dlatego warto bo za naszym niewielkim poświęceniem, kryje się ogrom przeżytego już cierpienia chorego ale i jego rodziny, przyjaciół, znajomych i nadzieja na normalne życie. Ofiarujmy „Im To” bo mamy to w sobie i naprawdę warto się tym dzielić. Uwierzcie mi naprawdę warto.
Dlatego rejestrujcie się bo im więcej nas tym więcej szans żeby uratować ludzkie życie.